Dermatoskopia (często nazywana „dermoskopią”) służy ocenie zmian skórnych, a w szczególności znamion barwnikowych, głównie pod kątem ryzyka wystąpienia w ich obrębie groźnych nowotworów. O ile dermatoskopia służy dermatlologii od dość dawna, o tyle badanie dermatoskopowe z możliwością utrwalenia wyniku jest możliwe dopiero przy rozwiniętej technice cyfrowej obróbki obrazu. Utrwalanie wyników badan jest o tyle ważne, że po kilku latach zmiana skórna może się zmienić, a opis „epicki” tej zmiany nigdy nie odda tak wiernie jej obrazu jak fotografia. Do tego dochodzi subiektywność oceny różnych lekarzy, która może może być wyeliminowana, jeśli jest fotografia zmiany. W tym kontekście wydaje nam się, że przydatność dermatoskopii bez cyfrowej archiwizacji wyników, jest w XXI wieku bardzo ograniczona.

Zrobienie wysokorozdzielczego zdjęcia zmiany skórnej daje nam dużo informacji o jej charakterze. Jednak w związku z tym, że światło częściowo odbija się od powierzchni skóry informacja taka jest niedokładna. Dermatoskopia polega na oglądaniu „prześwietlonej” przez silny strumien światła skóry poprzez cienką warstwę cieczy, w powiększeniu 10-20x. Wówczas „lśnienie” powierzchni naskórka jest usunięte i widać struktury leżące do kilku milimetrów pod jego powierzchnią. To samo znamię sfotografowane z odległości kilku milimetrów wysokiej jakości aparatem fotograficznym i przy użyciu dermatoskopu uwidacznia zupełnie inne jego struktury (fot. 1).